O Παλαιστής Ιβάν Στάμπο

Ο Ιβάν Στάμπο γαλουχήθηκε από μικρός στα κοινοτικά γυμναστήρια της Σοβιετικής Ένωσης. Πέρασε ατελείωτες ώρες εξάσκησης (χτυπώντας σάκους και κάνοντας σκοινάκι) και προπόνησης κάτω από τα βλέμματα των Λένιν και Στάλιν, που κρέμονταν σε τεράστια κάδρα στους τοίχους. Ήταν πραγματικά το καμάρι της μικρής χιονισμένης πόλης του, ο καλύτερος παλαιστής βορειοανατολικά της Μόσχας για το έτος 1968.

Ανταποκριτές του Γενικού Επιτελείου Αθλητισμού δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν, δυστυχώς για αυτόν, μέσα σε μια καπνισμένη ταβέρνα, τύφλα στο μεθύσι. Είπαν κρίμα, θα μπορούσες να φτάσεις μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες και να δοξάσεις την πατρίδα μας και τον λαό της. Του απαγόρευσαν την είσοδο σε όλα τα γυμναστήρια της περιοχής, στην ουσία τον αναγκάσαν να αυτοεξοριστεί.

Έφυγε λοιπόν και πήγε στην Θεσσαλονίκη στα ξαδέρφια του, δύσκολους καιρούς διάλεξες να μας έρθεις του είπαν. Δεν φοβόνταν όμως αυτός.

Βγήκε να κάνει μια βόλτα στην γειτονιά. Περπατώντας έφτασε μπροστά σε ένα αθλητικό κέντρο, δάκρυσε και αν βρίσκονταν στην πατρίδα του τα δάκρυά του ήδη θα είχαν παγώσει. Μπήκε μέσα, γνώριμες εικόνες. Κόσμος πολύς αθλούνταν. Στο βάθος αναγνώρισε το τερέν της πάλης, σε ένα τέτοιο είχε χύσει όλον τον ιδρώτα και το αίμα της εφηβείας του.

Στο κέντρο του τερέν, ένα γομάρι με γαλανόλευκη μάσκα ήταν στο έδαφος και από πάνω του δύο ακόμα πιο τεράστιοι τύποι προσπαθούσαν να τον κρατήσουν χάμω. Με μια επιδέξια κίνηση τους πετάει από την πλάτη του και ξαφνικά βρίσκεται αυτός από πάνω τους, έχοντας κάνει τα πόδια τους μια πλεξούδα και αναγκάζοντας τους να χτυπήσουν τα χέρια τους στο πάτωμα για να ζητήσουν οίκτο.

Εντυπωσιασμένος ο Ιβάν Στάμπο τρέχει κοντά του για να του σφίξει το χέρι, ήθελε τόσο να του πει ότι είναι συναθλητής του. Στέκεται μπροστά του και του σφίγγει το τεράστιό του χέρι. Συγχαρητήρια, του λέει στα σπαστά ελληνικά που ήξερε. Μόλις ακούσανε την προφορά του, γυρίσανε όλοι τα κεφάλια τους προς το μέρος του. Είδε τα μάτια του μασκοφόρου να τον κοιτάνε με μίσος και άκουγε τον αέρα να βγαίνει με βία από τα ρουθούνια του. Τι γυρεύεις εδώ βρωμοκουμούνι, του λέει και του σφίγγει με τεράστια δύναμη το χέρι. Αυτός προσπαθούσε να ελευθερωθεί, αλλά ήταν δύσκολο. Τον αφήνει και πέφτουν πάνω του τέσσερα ή πέντε άτομα, τον ρίχνουν στο πάτωμα και αρχίζουν να τον βαράνε. Χωρίς να καταλάβουν τι συνέβη βρίσκονται όλοι καταγής με σπασμένα πλευρά και χέρια. Ο Ιβάν Στάμπο όρθιος και επιβλητικός καθάριζε την σκόνη από το φθαρμένο σακάκι του.

Ο μασκοφόρος κάνει να του χιμήξει, αλλά εκείνη την στιγμή ακούστηκαν σφυρίχτρες, αστυνομικοί μπουκάραν στο γυμναστήριο χτυπώντας από δω κι από κει. Τι συμβαίνει εδώ, διαλυθείτε, φώναζαν. Πιάστε το κουμούνι, φώναξε ένας ξερακιανός τύπος με στρογγυλά γυαλάκια. Πιάνουν το Ιβάν Στάμπο και αρχίζουν να τον σπρώχνουν, ήταν ανώφελο να αντισταθεί. Από το Γομάρι δεν θα την γλιτώσεις τόσο εύκολα, του ψιθυρίζει ο μασκοφόρος.

Οι αστυνομικοί τον μεταφέρανε στο τμήμα, στο διοικητή τους. Αυτός καθόταν πίσω από ένα γκρίζο γραφείο, πίσω στον τοίχο ήταν κρεμασμένα τα κάδρα δύο ανδρών που δεν γνώριζε. Ώστε μας ήρθες από την Ρωσία, του λέει, πως λέγεσαι; Ιβάν Στάμπο απαντάει με καμάρι, ο καλύτερος παλαιστής βορειοανατολικά της Μόσχας. Και τι γυρεύεις εδώ; Με διώξανε από την πατρίδα, διαμένω με τα ξαδέρφια μου.

Για να μην τα πολυλογούμε, ο διοικητής αποδείχτηκε λάτρης του σπορ και μεγάλος θαυμαστής του Γομαριού. Να μια ευκαιρία, σκέφτηκε, να αποδείξουμε την ανωτερότητά μας απέναντι στα κουμούνια. Έχω μια πρόταση να σου κάνω, του λέει, θα κανονίσω έναν αγώνα πάλης, εσύ εναντίον του Γομαριού.

to be continued....

Οι Μετροπόντικες

Οι Μετροπόντικές είναι μια φυλή ανθρωποειδών όντων, που ζουν υπό την επιφάνεια της γης. Επί αιώνες σκάβουν ατελείωτα τούνελ κάτω από τις πόλεις μας. Κάποια στιγμή, στις αρχές του 19ου αιώνα, αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν εμπορικά αυτά τα τούνελ και την τεχνολογία που είχαν αναπτύξει. Έτσι ήρθαν σε επαφή με τα μεγάλα επίγεια κράτη. Τότε κλείστηκαν οι πρώτες συμφωνίες για την δημιουργία των μετρό.

Μέχρι και τις μέρες μας είναι οι μόνοι που κατέχουν την μυστική τεχνογνωσία για την κατασκευή μετρό. Κάποια κράτη δοκίμασαν ματαίως να τους αντιγράψουν και να κατασκευάσουν μόνα τους σύραγγες . Πάντα γίνονταν κάποιο απροσδόκητο σαμποτάζ, το οποίο κατέστρεφε κάθε τέτοια προσπάθεια.

Συμβόλαιο με τον Διάβολο....

Αληθινή ιστορία!!!!!!

Η φίλη μου η Τάδε (μην εκθέσουμε κόσμο τώρα....) είχε φτάσει να ζυγίζει κοντά 100 κιλά και με ύψος μόλις 1.60 κάτι παρουσίαζε μια διόλου κολακευτική εικόνα. Αποφάσισε λοιπόν να αδυνατίσει. Είχε ακούσει μια παλιά φήμη ότι αν πας μεσάνυκτα σε ένα έρημο σταυροδρόμι μπορείς να καλέσεις τον διάβολο και αυτός μπορεί να σου πραγματοποιήσει μια σου επιθυμία.

Πήρε λοιπόν την τσαντούλα της, φόρεσε το κασκολάκι της και κατευθύνθηκε προς το σταυροδρόμι. Όντως μεσάνυκτα ακριβώς (νταν νταν νταν νταν νταν νταν νταν νταν νταν νταν νταν νταν) εμφανίστηκε μπροστά της ο όξωπαδω.

- Τι θα ήθελε η κυρία παρακαλώ;

- Να χάσω κιλά!

- Πες το κι έγινε. Μόνο που πρέπει να υπογράψεις αυτό το συμβόλαιο

Ανοίγει τον μαύρο χαρτοφύλακα που κρατούσε και της δίνει ένα χαρτί. Αυτή βάζει αμέσως την τζίφρα της, έναν σταυρό γιατί είναι αναλφάβητη. Το κοιτάζει ο κερατάς και κάνει έναν μορφασμό αηδίας.

- ΟΚ, η επιθυμία σου θα πραγματοποιηθεί.

και πουφ εξαφανίζεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια της.

Περνάν οι μέρες και χάνει κιλά και ξαναχάνει. Από παντού όμως! Παρακολοθούσε στο καθρέφτη το στήθος της (που ήταν θρυλικό) να ξεφουσκώνει και να γίνεται σχεδόν πλάκα.

Επιστρέφει λοιπόν στο σταυροδρόμι για να απαιτήσει εξηγήσεις (θράσσος που το χει). Ο σατανάς ήταν εκεί, σαν να την περίμενε, με ένα σατανικό χαμλόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

- Κακησπέρα, της λέει.

- Άσε τα κρύα και πες μου αμέσως τι βρώμικο παιχνίδι μου έπαιξες.

- Μμμμ, όταν υπέγραψες το συμβόλαιο δεν διάβασες την παράγραφο με τα μικρά γράμματα.

- Ποια παράγραφο; Δεν είδα τίποτα τέτοιο.

- Ορίστε, το λέει καθαρά, το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσεις για να αδυνατίσεις θα ήταν να χάσεις τα βυζιά σου.

- Όχι δεν μπορει, δεν είναι δυνατόν!!!!!!!!!

είπε και άρχισε να τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση. Από πίσω της άκουγε το τρομακτικό γέλιο του βελζεβούλη

- ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!!!!!!

Ηθικό δίδαγμα; Πλάκα μου κάνετε;;;;;;;;;;;

Σε Σκέφτομαι

*

Σε Σκέφτομαι άρα υπάρχω

**

Σε Σκέφτομαι και γράφω

***

Οδηγώ και Σε Σκέφτομαι

****

Σε σκεφτόμουν κι εκεί που σε σκεφτόμουν είπα να σταματήσω να Σε Σκέφτομαι

Όταν Ανοίγουν Οι Ουρανοί

Μάζευα κάτι πεταμένες κάλτσες και τα χρησιμοποιημένα μου εσώρουχα για να βάλω πλυντήριο, όταν ξαφνικά άκουσα εκείνη την απαίσια στριγκλιά. Μου κόπηκε το αίμα. Κι άλλη στριγκλιά. Μα τι συμβαίνει, σκέφτηκα, ελπίζω όχι κανένας φόνος. Έβαλα παντόφλες και βγήκα στον διάδρομο, δένοντας παράλληλα την ζώνη της ρόμπας μου. Μουρμουρητά ακούγονται από την είσοδο της πολυκατοικίας και φασαρία.

Κατέβηκα δυο-δυο τα σκαλιά. Ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί και ρωτούσαν όλοι το ίδιο πράγμα, μα τι συμβαίνει.

- Κοιτάξτε έξω

ακούγεται να λέει μια γνώριμη φωνή. Ήταν ο κυρ-Θοδωρής ο θυρωρός, κρυμμένος κάτω από το γραφειάκι του, με ένα πρόσωπο κατάχλωμο.

- Κοιτάξτε σας λέω!

Στρέψαμε όλοι μαζί τα κεφάλια μας, συγχρονισμένα, λες και ήμασταν κάποιο καλοκουρδισμένο ελβετικό παιχνίδι.

Ακόμα και αν είχα διαβάσει 30 φορές την Παλαιά Διαθήκη, δεν θα ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτό που αντίκρισα. Έξω, πίσω από την τζαμαρία, έβρεχε. Έβρεχε μικρά αιδοία, δεν μπορώ να σας το περιγράψω ακριβώς, μου είναι αδύνατο, μικρά, ευδιάκριτα, καλοσχηματισμένα, μουνάκια, πέρα από κάθε αμφιβολία.

Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μας. Τι φαινόμενο θα μπορούσε να είναι αυτό, ομαδική παράκρουση ή βιβλική καταστροφή.

Πλησιάζω την εξώπορτα και κάνω να την ανοίξω.

- Όχι, μη!

σκούζουν όλοι με μια φωνή.

Κοιτάζω με δέος και τρόμο το πρωτόγνωρο αυτό θέαμα. Κάτω από το θαμπό νυχτερινό φως μοιάζουν με ένα απαλό και ροδαλό χαλί, αν ήταν χιόνι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την φράση ‘το έχει στρώσει’.

Έρχεται και στέκεται δίπλα μου η κυρα-Γιωργία, η μαυροφορεμένη γριά από τον τρίτο. Στηρίζεται με τα δυο της χέρια πάνω στο μπαστούνι της και ακουμπάει το πηγούνι της στην κορυφή του.

- Ααααχ, αναστενάζει, όταν ανοίγουν οι ουρανοί κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να ρίξει…

Αν τύχει να χαθείς σε μια συναυλία...

Στην σκηνή οι μουσικοί παίζουν την μουσική που ξέρουν. Από κάτω το κοινό χοροπηδά. Ούτε που το κατάλαβα πως χάθηκα από την παρέα μου. Γύρω μου έχει μαζευτεί ένα πλήθος αποτελούμενο μόνο από γυναίκες. Με έχουν περικυκλώσει και χορέυουν εκστασιασμένα σαν μαινάδες. Μανάδες με τα θήλυκά μωρά τους. Νιώθω σαν ένα μικρό σωβινιστικό κακάδι στο εσωτερικό της μύτης μιας γιγαντιαίας φεμινίστριας. Το πελώριο δάκτυλό της με πλησιάζει, με ξεσκαλώνει και με εκσφεντονίζει στον διάολο.

Βρήκα τα έγγραφα

με τους ιδιοκτησιακούς τίτλους του παραδείσου

πεταμένα στα σκουπίδια.

Ποντικάκια είχαν ροκανίσει τις άκρες

και η υπογραφή του Θεού

είχε ξεθωριάσει από το νερό της βροχής.

Χωρίς Πάσο

Χθες, για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια (19 αν προσθέσω και δημοτικο-γυμνάσιο-λύκειο), έκοψα ολόκληρο εισητίριο. Δεν είμαι πια φοιτητής (επί του παρόντος τουλάχιστον).

Πλέον θα το σκέφτομαι δυο φορές πριν να ξεκινήσω κάποιο ταξίδι (τρένα - πλοία).

Θα το κρατήσω πάντως για ενθύμιο, το τελευταίο μου πάσο(η φωτό είναι παραπλανητική, χρησιμοποιούσα την ίδια από το πρώτο έτος). Άλλωστε έχω ένα μικρό πρόβλημα με το να πετάω 'άσχρηστα' πράγματα (το γραφείο μου είναι γεμάτο). Θα μπορούσα να το βάλω δίπλα στο πρώτο φοιττητικό μου πάσο, αλλά 'σκίστηκε' (όχι από μόνο του και όχι από εμένα...).

Πρέπει να το συνηθίσω από δω και πέρα. Βασικά περισσότερο με πειράζει που δεν είμαι πλέον ακαδημαικός πολίτης παρά το ότι θα πληρώνω περισσότερα για τις μεταφορές μου. Εξάλλου από τον φλεβάρη θα έχω άλλο πάσο, στρατιωτικό....

Τηλεκοντρόλ

Κάθομαι στον αναπαυτικό καναπέ. Στα χέρια μου κρατώ μία high-tech βεντάλια, φτιαχμένη από τηλεκοντρόλ. Ένα για το air-condition, ένα για την τηλεόραση, ένα για το dvd-player, ένα για το βίντεο (ναι, έχω ακόμα), ένα για το hi-fi και ένα περίεργο που δεν το έχω χρησιμοποιείσει ποτέ, δεν αντιστοιχεί σε καμία συσκευή του σπιτιού μου (μα, πως βρέθηκε αυτό στα χέρια μου???).

Είναι μαύρο γυαλιστερό, περίπου δεκαπέντε εκατοστά και έχει εφτά κουμπιά τοποθετημένα στην σειρά κατα μήκος. Στην κεφαλή έχει άλλα δύο (μεγαλύτερα) κουμπιά που μοιάζουν με μάτια...

Νοιώθω να μου γλιστράει. Πέφτει στο πάτωμα. Κοιτάζω τo χέρι μου και είναι καλυμένο με μια σκούρα γλίτσα. Fuck!

Αρχίζουν να φυτρώνουν στα πλευρά του πόδια αράχνης και δύο κεραίες καραβίδας στο 'κεφάλι' του. It's alive και κόβει βόλτες ανάμεσα στα πόδια μου. Προσπαθώ να το τσαλαπατήσω αλλά είναι πολύ γρήγορο και χώνεται κάτω από τον αναπαυτικό καναπέ ΜΟΥ.

Εκεί κάτω έστησε την φωλιά του και γέννησε αυγά. Από μέσα βγήκαν μικρά τηλεκοντρολάκια, τα οποία ήρθαν στο δωμάτιό μου το βράδυ και γαντζώθηκαν, χώνοντας τα καλώδιά τους στο δέρμα μου, πάνω στην ραχοκοκκαλιά μου. Τρέφονται με μυελό των οστών τα άτιμα παράσιτα.

Έχουν περάσει μέρες και τα κουβαλώ μαζί μου όπου κι αν πάω (δεν μπορώ κι αλλιώς). Σιγά σιγά τα κόκκαλα μου αρχίζουν να πονάνε, να ατροφούν, σε λίγο δεν θα μπορώ να κουνηθώ καθόλου.

Το καλό είναι ότι μου έχουν προσδώσει μερικές νέες (υπερφυσικές?) ικανότητες. Βγάζω από τα μάτια μου υπέρυθρες ακτίνες και τα αυτιά μου εκπέμπουν ηλεκρομαγνητικά κύμματα. Μπορώ να ελέγχω κάθε είδους συσκευή μόνο με την σκέψη μου, οποιαδήποτε συσκευή, ακόμα και αν είναι πολύ μακρυά.

Είμα πλέον συρικνωμένος και καθηλωμένος στον αναπαυτικό καναπέ μου, έχω ηλεκτρονικούς σκλάβους να με περιποιούνται και θα ξαπλώνω μέχρι να γίνω μια άμορφη μάζα σάρκας.

Μπουτάκια - Σκαρίμπας

Τρένο. Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Δίπλα μου κάθεται μια ευχάριστη κοπελιά. Λίγο ασχημούλα, με γυαλάκια(φετίχ), ωραίο σωματάκι και καλόγουστο casual ντύσιμο ταξιδίου.

-Δεν σε χαλάει...

Περίμενε...Ανοίγει την σάκα της και βγάζει Σκαρίμπα! Η μαθητευόμενη των τακουνιών σε σάπια έκδοση του Κάκτου. Ναι! Αυτό είναι, σάπιο κουλτουρέ γκομενάκι.

Αργότερα, κάπου στην Λειβαδια, ανεβαίνει μια όμορφη λεπτούλα κουκλίτσα, 19 ετών το πολύ. Κάθεται απέναντί μου αντικρυστά. Με πιάνει να την κοιτάω και πνίγει ένα χαμόγελο.

- Μμμμ..

Σηκώνεται και πηγαίνει τουαλέτα. Όταν επιστρέφει φοράει ένα κοντό τζην σορτσάκι (πριν φορούσε μακρύ)!?!?! Επιπλέον λεπτομέρεια: μαύρα ιμιτασιόν σταράκια! Με κοιτάζει και εγώ σκέφτομαι:

Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια(σταυροπόδι) - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας(υπογραμίζει φράσεις και δαγκώνει το μολύβι), Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας

- Ο πρωταγωνιστής μας βρίσκεται σε σύγχηση, ώσπου:

Η κοπελίτσα με τα μπουτάκια βγάζει ένα μεγάλο ψάρι από την τσάντα της (ψυχραιμία, πρόκειται για φθηνό λογοπαίγνιο, το Big Fish του Θέματος εννοώ). Ξενερώνω. Γυρνάω στην κοπέλα με τον Σκαρίμπα. Βλέπω στο κινητό της έχει σαν φόντο την φωτό μιας γκόμενας....

Άσ'το Johnny, σκέφτομαι, σε 3 ώρες θα είσαι Θεσσαλονίκη. Βάζω τα ακουστικά του mp3player, δυναμώνω την έντσαση και ελπίζω να με πάρει ο ύπνος...

Sometimes I feel Like a motherless child

Sometimes I feel Like a motherless child

And sometimes I feel Like a motherless child

A long...long way...from home

(Άσχετο το Motherless Child, απλά αυτό έτυχε να ακούω εκείνη την στιγμή, άσε που προσθέτει κι έναν τόνο μελαγχολίας στο φινάλε του post)

Μιχάλης Λιάπης

Χαιρετείστε τον νεο Υπουργό Πολιτισμού! Μετά τον Καραμανλή, την Πετραλιά και τον Βουλγαράκη ήρθε η ώρα οι τέχνες να γνωρίσουν μια πραγματική άνθιση.

Δεν θα βρίσκουμε χώρο για τα αρχαία μας, που θα αρχίσουν να μας τα επιστρέφουν σωρηδών οι βάρβαροι λεηλάτες της ιστορίας μας!

Ξεσκονίστε τα ράφια για τα Όσκαρ, τους Χρυσούς Φοίνικες, τους Χρυσούς Λέοντες, τις Χρυσές Αρκτους μπλα μπλα μπλα που θα κερδίσει ο Νεος Νεος Νεος Ελληνικός Κινηματογράφος!

Τρία ζήτω για τον νέο Υπουργο!

Ουουουουουου!!!!!!

Νικος Νικολαϊδης

Πέθανε σήμερα. H Δέσποινα Μουζάκη λέει θα του κάνει του χρόνου αφιέρωμα και φαντάζομαι η ΕΡΤ θα δείξει κάποια συνέντευξη ή ταινία του. Πωπω, τι γρήγορα αντανακλαστικά.

Σκέφτομαι ότι λίγο πριν πεθάνει άκουσε και είδε πάρα πολύ άσχημα πράγματα (για οποιοδήποτε προσφάτως αποθανών το ίδιο σκέφτομαι). Τον θάνατο πολλών 'μεγάλων'(Antonioni, Bergman, Max Roach, Lee Hazelwood) και φυσικά τις φωτιές. Και, δεν ξέρω γιατί, μου έρχεται στο μυαλό ο Καζαντζίδης που πέθανε 4 μέρες μετά την 11 Σεπτεμβρίου. Ποιος ξέρει τι σκέψεις έκαναν για όλα αυτά λίγο πριν ξεψυχήσουν..

R.I.P.

Ένα τραγικωμικό αντιαμερικάνικο τραγούδι

Περνάγαμε Κορέα

με κείνη την παρέα

με τις ναπάλμ μας καίγαμε χωριά

και ρίχναμε μπομπάκια

σ΄ολά τα κινεζάκια

και στέλναμε βοήθεια μετά!

Νοθείες

νοθείες και μυθεύματα

και ανάψανε τα αίματα

τα μετεκλογικά!

Δικτάτορα

καινούριο στα ανάκτορα

δικό μας όμως πράκτορα

θα βάλουμε ξανά!

Scuba Diving Στον Καμπινέ

Μόλις αποτελείωσες το γεύμα σου. Σπρώξε από μπροστά σου το άδειο πιάτο και απόλαυσε την τελευταία γουλιά από την μπύρα σου. Προσπάθησε να είσαι ευγενικός και πνίξε το ρέψιμο που ανεβαίνει στο λαρύγγι σου. Προσπέρασε την υπνηλία που νιώθεις και πήγαινε στην τουαλέτα. Άναψε το φως και κλείσε την πόρτα. Παρατήρησε τον καμπινέ. Ξέρω, είναι ακόμη πολύ νωρίς για να καθίσεις και να απολαύσεις τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε. Σκέψου πως είναι μία πύλη και αναλογίσου που οδηγεί.

Φαντάσου πως είσαι ένας μικροσκοπικός δύτης, πλήρως εξοπλισμένος, και κάνε βουτιά. Μπροστά σου απλώνεται ένα εκτεταμένο και δαιδαλώδες δίκτυο από σωλήνες, που ενώνει το δικό σου σπίτι με τα σπίτια των υπόλοιπων ενοίκων της πολυκατοικίας σου. Τα υδραυλικά της οικοδομής ενώνονται με το μεγάλο υπόγειο δίκτυο που διαπερνά ολόκληρη την πόλη.

Έτσι, αν έχεις αρκετό οξυγόνο στις μπουκάλες σου και δεν νιώθεις φόβο και αποτροπιασμό απέναντι στον άγνωστο και σκοτεινό νέο κόσμο που εκτείνεται μπροστά σου, μπορείς να επισκεπτείς το σπίτι οποιουδήποτε μένει σε αυτήν την πόλη (ξέρω σου μπαίνουν πονηρές ιδέες).

Θεωρητικά το ταξίδι αυτό ακούγεται συναρπαστικό. Στο κόσμο που ζούμε όμως, σε αυτές τις ατελείωτες οδούς σέρνονται μοιρολατρικά τα οργανικά απόβλητα της 'καθαρής' κοινωνίας μας, τα κακά μας (τα καλά μας τα φυλάμε στις ντουλάπες μας και δεν τα φοράμε ποτέ), για να καταλήξουν εκεί που πρέπει να καταλήξουν, μακρυά από τις μύτες και τα μάτια μας (και ελπίζω και από τα στομάχια μας).

Μην τα φοβηθείς, πιάσε μια κουράδα από το χέρι και κάντε αυτό το ταξίδι παρέα. Άκουσε την ιστορία της και χαθείτε μακρυά, στην θάλασσα.

Οι Άσχημες Που Αγάπησα

Ξεχάστε την Μαρία τη άσχημη και όλες τις διεθνείς παραλλαγές της. Οι πραγματικές ‘άσχημες’ που αξίζουν προσοχής είναι οι εξής:

Η Molly Shannon στην ταινία Superstar. Πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του χαρακτήρα που δημιούργησε η Shannon στο Saturday Night Live(SNL). Είναι η ιστορία της φοβερής και τρομερής Mary Katherine Gallagher, η οποία ονειρεύεται να γίνει σούπερ σταρ και να τραβήξει την προσοχή του γόη του σχολείου (τον ενσαρκώνει ένας απολαυστικότατος Will Ferrell). Εμπόδιο όμως στέκεται η καθολική γιαγιά της και η... ασχήμια της. Η ταινία αγνοήθηκε από κοινό και κριτικούς όταν πρωτοβγήκε, για την ακρίβεια την θάψανε, αλλά στην συνέχεια άρχισε να αποκτά ένα cult following. Εγώ είχα την τύχη να την δω σε μεταμεσονύκτια προβολή στο Alter, μια από κείνες τις νύχτες που μόνο μια έξυπνη ‘χαζοταινία’ στη TV μπορεί να σε σώσει. Και βεβαίως, υπεράνω κριτικής, η αξιαγάπητη Heather Matarazzo στην ταινία Welcome to the Dollhouse του Todd Solondz..

HOT-HOT Ζέστη

Το ότι έχει ζέστη δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζεσταινόμαστε, ε;

Στην άκρη του κόσμου

Οι αρχαίοι ναυτικοί πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη.

Ήταν σίγουροι ότι με τα ξύλινα καράβια τους μπορούσαν να ταξιδέψουν μέχρι και την άκρη του κόσμου.

Πότε κατάλαβαν άραγε ότι η θάλασσα δεν έχει τέλος;

Η Τέλεια Κηδεία

Χαχαχα, μόνο με γέλια μπορώ να ξεκινήσω αυτό το post, για να μην με παρεξηγήσετε. Θα σας εξομολογηθώ πως φαντάζομαι την (τέλεια) κηδεία μου (το έχει κάνει κι η Amelie).Κηδεία; Μάλλον θάψιμο του τομαριού μου.

Λοιπόν φαντάζομαι 2 φώτα μες την νύχτα. Είναι μια κόκκινη Buick του 57. Βρισκόμαστε στην μέση του πουθενά, το αυτοκίνητο σταματάει. Από μέσα βγαίνουν (αρχικά 2 υπέροχα ζευγάρια γάμπες) δύο γυναικάρες, με ένα φίνο 50’s ντύσιμο και κόκκινα από κραγιόν χείλη (η μία έχει ένα τσιγάρο στο στόμα, το πετάει χάμω στον χωματόδρομο και το σβήνει με το αστραφτερό μαύρο τακούνι της). Ανοίγουν το πορτ μπαγκάζ και βγάζουν δύο φτυάρια και μία μεγάλη πλαστική σακούλα (πλαφ σκάει κάτω). Ναι μέσα βρίσκεται το πτώμα μου.

Με σέρνουν για κάμποσα μέτρα μέσα στην σκοτεινή καρδιά του δάσους. Βρίσκουν ένα ξέφωτο, πετάν κάτω τα φτυάρια (κλανκ κλανκ) και με βγάζουν από την σακούλα, ήδη βρωμάω. Αρχίζουν το σκάψιμο (το χώμα είναι μαλακό, έβρεξε χθες).

Μετά από λίγη ώρα έχουν ανοίξει μια βαθιά τρύπα (εννοείτε χωρίς να ιδρώσουν και με τα μαλλιά τους στην εντέλεια, η μία φοράει ένα μαντήλι και μαύρα γυαλιά, που πας μωρή έτσι βραδιάτικα). Το μαύρο σύννεφο που έκρυβε την πανσέληνο τώρα έχει φύγει. Πετάν το πτώμα μου μέσα και ψελλίζουν κάτι σαν ‘Εύχομαι να καείς στην κόλαση κάθαρμα’ ή ‘See you in hell darling’ ή ‘Αντίο γλυκέ μας (κλαψ,λυγμ)’, δεν άκουσα καλά.

Τώρα ποιες είναι αυτές οι γυναίκες, τι σχέση έχω μαζί τους, γιατί και αν με σκότωσαν (ρίχνοντας σκόνη δηλητήριο στο ουίσκι μου, σπάζοντας ένα βάζο στο κεφάλι μου, πυροβολώντας με ένα μικρό πιστολίνο που έκρυβε η μία στον καλτσοδέτη κάτω από την μεταξωτή ρόμπα της) το αφήνω στην φαντασία σας, για μένα δεν έχει σημασία. Μόνο ελπίζω να μην με θάψουν ζωντανό (μπρρρρρ)!

Αυτά είναι ευσεβείς πόθοι φίλοι μου. Το πιο πιθανό είναι να έχω μια mainstream κηδεία, όπως όλοι σας, στα βαρετά βαθιά γεράματα. Κουφάλες νεκροθάφτες, μάλλον θα φάτε και τα δικά μου τα λεφτά!

THE POPGUNS

DOWN ON YOUR KNEES

I know what you're thinking

You see me alone

And naturally something's wrong

But I'd be so happy

If you didn't ask me

If there's anything you can do


You don't know anything about me

You think you got me all worked out

And while you waste your breath on anything

I'm learning more than you can stand


And when you discover

What you thought was love

Was insecurity and lust

In the fields where you've planted

Your hopes and your trust

I'll show you a handful of dust

Μύγες

'......Αυτές

είναι οι μύγες σύμβολα. Βρωμοδουλειά

στοχάζονται κατάσαρκα δεν έπρεπε να μπλέξω. Αποστολή τους είναι

να μετακομίσουν μες στο χειμώνα μια νταλίκα θέρος...'

(Δωμάτιο Με Μύγες Στην Στιγμή, Σάκης Σερέφας)

Και συ ακόμα τις διώχνεις με Baygon;;;;

Ώρα Για Διακοπές

Αν θα πάτε διακοπούλες εξωτερικό σας προτείνω να μην πάρετε κανέναν ταξιδιωτικό οδηγό γιατί:

• Δεν θα σας πει ότι στο τάδε παγκάκι θα δείτε εκείνον τον γραφικό τύπο.


• Δεν θα σας πει ότι στρίβωντας στην τάδε γωνιά θα πέσετε πάνω σε μια πανέμορφη κοπέλα.


• Δεν θα σας πει ότι στον τάδε τοίχο είναι γραμμένο ένα σύνθημα ή ένα γκράφιτι.


• Δεν θα σας πει ότι στο τάδε μπαράκι θα κάνετε ένα καταπληκτικό μεθύσι.

Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί σου προσφέρουν την πόλη σε κονσέρβα.

Ένας χάρτης είναι αρκετός για να μην χαθείς.

Μην σπαταλήσετε χρόνο παρατηρώντας μνημεία, παρατηρείστε καλύτερα τους ανθρώπους.

Να κυκλοφορείτε μόνο με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και όχι με ταξί.

Το κείμενο αρχίζει να θυμίζει την στήλη 'Do'n'Don't' του Glamour, οπότε το κλείνω εδώ.

Σουπερμάν?

1. Ο Σούπερμαν σίγουρα υπήρξε κάποια στιγμή ένας σκανδαλιάρης μπόμπιρας. Να εύχεστε τα παιδιά σας να μην του μοιάξουν, ακόμα και αν υπάρχει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να γίνουν οι σωτήρες του πλανήτη μας.

2. Μην ζείτε με αυταπάτες ανδρισμού! Εδώ ακόμη και ο Σούπερμαν σκύβει το κεφάλι...

Οι πραγματικοί Υπερήρωες

O Superman delivery boy στο Μπρούκλυν

Ο Spiderman κάπου στην Ασία

Ο Batman άστεγος σε κάποια μεγαλούπολη

Ο Robin αρσενική πόρνη στην Time Square

Η Catwoman babysitter στην Νέα Υόρκη

Περισσότερες πληροφορίες στο placeboKatz, απ'όπου το κλεψα το θεματάκι.

Σκ@τ@

Στρίβωντας στην γωνία πίσω από την εκκλησία παραλίγο να πατήσω σκατά(μάλλον σκύλου). Πάλι καλά που πριν δεν είπα από μέσα μου 'Θεέ μου δώσε μου ένα σημάδι'.

Παιδιά ή Ζώα

Οι παλιοί ηθοποιοί του Χόλυγουντ έλεγαν το εξής : 'Ποτέ μην παίξεις σε ταινία που πρωταγωνιστούν παιδιά ή ζώα, γιατί θα σου κλέψουν την παράσταση'. Έτσι κι εγώ σας παρουσιάζω τις παρακάτω φωτογραφίες, που απεικονίζουν παιδιά ή ζώα φυσικά:

Solveig Dommartin...

Σερφάροντας στο διαδύκτιο, συχνά πέφτεις πάνω σε πολύ άσχημες ειδήσεις. Διάβασα στο IMDB (κάπως αργοπορημένα) για τον θάνατο της Solveig Dommartin και φυσικά η έκπληξη και η στεναχώρια μου ήταν μεγάλη.

Η Solveig Dommartin ήταν η πρωταγωνίστρια/μούσα του Wim Wenders (και δικιά μας) στις ταινίες Wings of Desire και Until the End of the World. Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2007 από καρδιακή προσβολή. Ήταν 45 ετών.

Όσοι την ερωτευτήκαμε, την φανταζόμαστε να στέκεται πίσω από την πλάτη μας με μια στολή αγγέλου, να μας ακουμπάει παρηγορητικά στον ώμο, ακούγοντας προσεκτικά τους μοναχικούς μας μονολόγους...

Μεγάλες Κουβέντες

‘Δεν είμαι χαζή, είμαι ερωτευμένη’ – Μις Γιανγκ 2007

‘Το έργο του Χατζιδάκι είναι τέλειο, δεν επιδέχεται βελτιώσεις και μεταμορφώσεις...αυτό που έκανα εγώ ήταν μια πάλη μαζί του, ένα άγριο σεξ’ – Κωνσταντίνος Β.

‘Το σεξ είναι ιεροσυλία και ιεροτελεστία μαζί’ – Έλενα Βέντη

‘Αν ο Ναπολέοντας περνούσε όλη του την ζωή σε ένα κρεβάτι, μπορεί να μην γνώριζε το Βατερλώ του, αλλά σίγουρα θα γνώριζε πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους’ – Γκράουτσο Μαρξ

‘Η ομορφιά είναι ένα όπλο που συχνά εκπυρσοκροτεί’ – Γιώργος Καραμίχος

‘Οι λεκάνες στις μοντέρνες τουαλέτες υψώνονται πάνω στο δάπεδο σαν το άσπρο λουλούδι του νούφαρου’ – Μίλαν Κούντερα

'Ακόμη και ο διάβολος θα έκανε τον σταυρό του αν τον συναντούσε' - Speaker του Star (για τον Στήβεν Σηγκάλ)

'Το γλυκό είναι σαν φάρμακο' - Σωφρόνης

Οι dragonflies στην Burma

Διάβασα κάπου την παρακάτω ιστορία και σας την μεταφέρω :

Υπάρχει ένας μύθος στην Burma που λέει ότι σμήνη από αρσενικές dragonflies μαζεύονται κάποια νύχτα του καλοκαιριού, σχηματίζουν χορωδίες και παράγουν νότες υψηλών τόνων για να προσελκύσουν το ταίρι τους. Όσα αρσενικά δεν καταφέρνουν να ζευγαρώσουν, λένε, ουρλιάζουν τόσο δυνατά που το στήθος τους εκρήγνυται και πέφτουν νεκρά στην γη.

Mail-Αλυσλιδες (Fuck Off)

Μισώ τα mail αλυσίδες. ‘Στείλε αυτό το mail σε 5-15 άτομα και κάτι καλό θα σου συμβεί’. Τι μας λες;;;;

Τα άτομα που τα ξεκινάνε είμαι σίγουρος ότι χρίζουν ψυχιατρικής περίθαλψης. Συν ότι έχουν μεγάλο θράσος. Αποζητούν την (αυτο)ικανοποίηση με το να γνωρίζουν ότι έχουν ξεκινήσει κάτι που έχει φτάσει σε πολυάριθμους υπολογιστές και έχει διαβαστεί από ένα μεγάλο πλήθος. Επειδή δεν τους φτάνει αυτό έχουν την απαίτηση να κάνεις κι ένα μίνι τελετουργικό πριν να το στείλεις σε όσους (το ίδιο ανύποπτους με σένα) γνωστούς έχεις, για να μην σε βρει κανένα κακό ή για να κερδίσεις κάτι. Το χειρότερο βεβαίως είναι ότι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία, πλέκοντας έναν ξεπερασμένο και τετριμμένο στόρυ, έτσι ώστε να θυμίζει αστικό μύθο (της κακιάς ώρας).

Από την άλλη είναι τα άτομα που τα πιστεύουν όλα αυτά, οι λεγόμενοι προληπτικοί. Αυτοί είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση. Πως γίνεται να πείθονται και να τα αναπαράγουν; Και τι φταίμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι;

Δεν θα έγραφα αυτό το post αν δεν έφτανε κι σε μένα ένα τέτοιο mail αλυσίδα και πραγματικά δεν θα ασχολιόμουν αν δεν προέρχονταν από ένα άτομο με το οποίο είχα να επικοινωνήσω πολύ καιρό (ναι, παλιά μου γκόμενα). Ήταν ένα ευχάριστα αδιάφορο κειμενάκι (σε μορφή power point) που περιείχε κάποιες ινδικές (και καλά) μπουρδοφιλοσοφίες και εκεί που αναρωτιόμουν που το πάει και τι θέλει να μου πει φτάνω στην τελευταία σελίδα και καταλαβαίνω : ‘ Αν στειλεις αυτό το κείμενο σε 15 άτομα, θα συμβεί κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή σου’. Βρε ουστ!

Υ.Γ. : Δεν θέλω να κακιώσω το άτομο που μου το έστειλε, ούτε να προδικάσω τις προθέσεις του, αλλά μου κακοφάνηκε αρκετά είναι η αλήθεια. Μάλλον περισσότερο με πείραξε που ήταν ένα ετοιματζίδικο κείμενο (επίσης τα μισώ), παρά ένα mail αλυσίδα. Τέλως πάντων…

THE INVASION OF THE MANJAVINOIDS

Πουλάω το παρακάτω σενάριο για ταινία. Έχει προδιαγραφές ψυχροπολεμικού B-Movie. Είναι γελοίο το στόρυ, αλλά πρόκειται για αλληγορία...

THE MAIN IDEA

Εξωγήινα καπέλα (είναι φτηνό το εφέ), που ουσιαστικά πρόκειται για εξωγήινα όντα ( τα Manjavinoids , τα πιο τρομερά πλάσματα στο σύμπαν, τρώνε τα πάντα ) , ταλαιπωρούν μια πολυτεχνειακή κοινότητα . Γίνονται φόνοι , διαμελισμοί και πολλά άλλα αηδιαστικά ! Μερικοί φοιτητές και κάποιοι καθηγητές προσπαθούν να τα αντικρούσουν .

--------------

Ένας αλητάκος μπεκρής φοιτητής τρεκλίζει σε έναν έρημο δρόμο . Περπατάει αργά και μεθυσμένα κρατώντας ένα μπουκάλι και ένα χοντρό πράσινο βιβλίο (εκδόσεις Τζιόλα). Kάθεται σε μια γωνιά και σκίζει τις σελίδες του βιβλίου για να ανάψει φωτιά . Ξαφνικά ένα καπέλο προσγειώνεται μπροστά του . Το σηκώνει , το κοιτάει και το φοράει . Αρχίζει να νιώθει σπασμούς σε όλο του το σώμα! Ζουμ στα μάτια αλά Λεόνε . . . ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ !

ΠΕΦΤΕΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΑΡΑΤΑΤΑΑΑΜ

MAIN CHARACTERS :

- Ο Ήρωας μας : Δυναμικός , παλικάρι και όμορφος

- Η Γκόμενα του : Φοβερό μουνί που τσιρίζει συνέχεια

- Μπόλικοι φοιτητές για ξεπάστρεμα

- Ο αστυνόμος Γκέκαμ : σοφός και άσσος στο σημάδι , αλλά μόνο με κλειστά τα μάτια

- Ο Δόκτωρ Χερ Προβατάκος : Γερμανοτραφής Επιστήμων

- Ο Δήμαρχος Καβατζάς : Ακριβοδίκαιος αλλά Ζόρικος

Υποσημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις αποτελεί σύμπτωση(χεχε).

Καλώς Ήρθε Το Δολάριο

Μια καταπληκτική κεντρική ιδέα που χτίστηκε ιδιοφυώς πάνω στη τρανταχτή αντίθεση δύο κόσμων, που όμως δεν μοιάζει παρατραβηγμένη σε καμία περίπτωση. Ένας καθηγητάκος (ανεπανάληπτος ο Γ. Κωνσταντίνου) προσλαμβάνεται από μία ‘κυρία’ της νύχτας, για να διδάξει εγγλέζικα στις κοπέλες που απασχολεί στο νάϊτ κλαμπ ‘Blue Black’. Το στόρυ μοιάζει να ξεπήδησε από light-ερωτικό διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν, με ολίγη από Blau Engel.

Το φιλμ αποτελεί μια καταπληκτική τοιχογραφία της πονηρής αθηναϊκής νυχτερινής ζωής της περιόδου (αυτού που αποκαλούσαν ‘τρούμπα’), και ο καθηγητάκος είναι ο ιδανικός ξεναγός.

Βεβαίως η νάϊτ λάιφ της εποχής είναι απλά το σκηνικό. Αλλά τι σκηνικό και τι χαρακτήρες! Από πού να αρχίσεις. Το πολύχρωμο μπαρ με τα πολύχρωμα κορίτσια. Τα GoGo Girls που χορεύουν την μεγάλη επιτυχία ‘καρσιλαμάς’. Η αργκώ του δρόμου. Ο Σ. Μουστάκας σε ρόλο Μάνατζερ με fake γαλλική προφορά, μπερέ και φουλάρι στο λαιμό. Η θεά Ε. Καλουτά. Τα αμέτρητα κοντινά πλάνα σε πανέμορφα γυναικεία πόδια. Και φυσικά το αξιαγάπητο λαβ στόρυ μεταξύ του καθηγητή και της πόρνης.

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στην ταινία, είναι ότι τελικά το νυχτερινό κέντρο ‘Blue Black’ αποτελεί ένα καταφύγιο, ένα λιμανάκι όπου ο καθένας (οι πελάτες, τα κορίτσια και το λοιπό...προσωπικό) μόλις μπαίνει ακουμπά στο πάγκο του μπαρ τα προβλήματά του και τα παραλαμβάνει ξανά στην έξοδο, προσπαθώντας στο ενδιάμεσο να κερδίσει κάτι για να αλλάξει την ζωή του. Έτσι στα πρόσωπα της ταινίας καθρεπτίζονται οι αγωνίες και οι ελπίδες μιας ολόκληρης εποχής και η λέξη κλειδί είναι το ‘δολάριο’ στο τίτλο της ταινίας. Καλώς όρισε στην χώρα μας λοιπόν.

Τεστοστερόνη

Πριν από αρκετό καιρό έγραψα την παρακάτω κριτική-ανάλυση για την ταινία ‘Τεστοστερόνη’ του Γιώργου Πανουσόπουλου (σενάριο Αύγουστος Κορτώ). Νομίζω ότι είναι μια ταινία που έχει αδικηθεί από τους έλληνες κριτικούς κινηματογράφου, αλλά όχι άδικα. Οι δημιουργοί της (οι παραγωγοί ίσως;) επέμειναν πολύ στο σεξοκωμικό στοιχείο, για να πουλήσουν εισιτήρια, με αποτέλεσμα να αποδυναμώσουν το περιεχόμενό της.

Στο πρώτο επίπεδο, η υπόθεση της ταινίας είναι απλή. Παρακολουθούμε την πραγματοποίηση της απόλυτης ανδρικής φαντασίωσης: ένας άντρας μόνος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες , που όλες επιθυμούν το ίδιο πράγμα, τον φαλλό του!!!

Αν θέλεις μπορείς να μείνεις στην επιφάνεια της ταινίας και να γελάσεις με τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν. Μπορείς επίσης να καβλώσεις με την ηδονοβλεπτική σκηνοθεσία του Πανουσόπουλου (παλιά μου τέχνη κόσκινο).

Αν όμως θέλεις να εμβαθύνεις στην υπόθεση, πρέπει να διυλίσεις τις εικόνες και να αποκωδικοποιήσεις τους συμβολισμούς. Όπως είπαμε, βλέπουμε την πραγματοποίηση της απόλυτης αντρικής φαντασίωσης, που όμως στην διάρκεια της ταινίας μετατρέπεται σε εφιάλτη με τραγική κατάληξη. Γιατί όμως;

Γιατί μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται. Ουσιαστικά παρακολουθούμε την παραπλάνηση του αρσενικού, για να πραγματοποιηθεί η απόλυτη συλλογική γυναικεία φαντασίωση να βρουν το υπεραρσενικό, να το χρησιμοποιήσουν όπως επιθυμούν και στο τέλος να το ευνουχίσουν.

Το υπεραρσενικό πρωσοποποιείται ιδιοφυώς ως ο ναύτης που παίρνει την πρώτη του άδεια, μετά από μέρες και εκεί που ήταν αποκλεισμένος σε ένα ‘νησί’ γεμάτο άντρες (το καράβι) βρίσκεται αποκλεισμένος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες και τα επίπεδα της τεστοστερόνης φτάνουν σε εκρηκτικό σημείο.

Η καθεμία από της γυναίκες βλέπει στο πρόσωπο του ναύτη το δικό της υπεραρσενικό και το χρησιμοποιεί αναλόγως.

Μετά από πολύ ‘χρησιμοποίηση’ φτάνουμε στην σκηνή ανθολογίας του τέλους. Η βύθιση του υπεραρσενικού στο αβαθές και σκοτεινό μνήμα έχει δύο σημασίες. Η πρώτη και δυσοίωνη είναι ότι επέρχεται ο πραγματικός θάνατος και άρα έχουμε πλήρη και ανεπίστρεπτο σωματικό ευνουχισμό. Η δεύτερη και πιο τρυφερή είναι ότι έχουμε την επιστροφή στην μήτρα της γυναίκας γης (το μνήμα συμβολίζει ξεκάθαρα το αιδοίο) και την επιστροφή του υπεραρσενικού στην εμβρυακή φάση, δηλαδή στον πλήρη μηδενισμό της σεξουαλικότητας και της σεξουαλικής επιθυμίας (πνευματικός ευνουχισμός).

Σεπτέμβρης 2005 Χανιά ΙΙ

Ξημερώνει.

Τα φώτα στις κολώνες μόλις έσβησαν.

Είναι ο τρόπος που έχει η πόλη να σου λέει καλημέρα.

Δεν είναι περίεργο;

Περπατάς αμέριμνος στον δρόμο. Κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια, μα κανείς δεν ανταποκρίνεται. Συνεχίζεις απαρατήρητος και μόνος την βόλτα σου. Φτάνεις σε ένα παγκάκι και κάθεσαι. Ε κι εκεί που χαλαρώνεις και ετοιμάζεσαι να ρεμβάσεις μέσα στην ανωνυμία, έρχεται ένα αδέσποτο παιδί από το πουθενά και σε πιάνει στα πράσα.

Αννίτα Πάνια VS Andy Warhol

Θα κάνω μια ιερόσυλη παρατήρηση: όλο το σκηνικό με την εκπομπή της Αννίτας Πάνια και την εμμονή της με όλα αυτά τα παράδοξα άτομα με τα αμφίβολα ταλέντα μου θυμίζει την περίπτωση του Andy Warhol. Την δεκαετία του 60 ο Warhol δημιούργησε μια ολόκληρη σκηνή στην Νέα Υόρκη με το Factory και το περιοδικό Interview, όπου εντόπιζε διάφορα αξιοπερίεργα και πραγματικά ταλαντούχα άτομα και τους πρόσφερε τα 15 λεπτά της δημοσιότητας που τους άξιζαν.

Βεβαίως αυτό που κάνει η Πάνια απέχει πάρα μα πάρα πολλά χιλιόμετρα (ποιοτικά και ποστικά), αλλά υπάρχει μια μικρή αντιστοιχία, κατά την άποψη μου πάντα. Οι εποχές και η χώρα μας δεν επιτρέπουν τα πράγματα να ξεφύγουν από τα προκαθορισμένα όρια που έχουν θεσπιστεί. Άλλωστε τι παραπάνω να μας προσφέρει η Πάνια, που είναι γνωστή η εμμονή της με το trash.

O Warhol με τον Paul Morrissey δημιούργησαν αριστουργήματα χρησιμοποιώντας όρους και εικόνες εντελώς trash. Δεν ξέρω αν η Αννίτα έχει κάτι παρόμοιο στο μυαλό της ή αν απλά ξεφτιλίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους για την διασκέδαση την δική της και των φίλων της (και για την κονόμα φυσικά).

Προτείνω λοιπόν να δημιουργήσει την δική της καλλιτεχνική σκηνή και να αυτοανακηρυχθεί guru της Νεοελληνικής Pop Art. Να βρει εκτός από τραγουδιστές και ζωγράφους για να κάνουν τα πορτρέτα των ταλέντων της και να βάλει τον Όμηρο Ευστρατιάδη να γυρίζει underground ταινίες με πρωταγωνιστές όλους αυτούς τους τύπους (π.χ. μια 8αωρη ταινία με τον Κάτμαν να κοιμάται).

Υ.Γ. Περισσότερο από τον Andy Warhol, η Αννίτα μου θυμίζει τον Tod Browning και την ταινία του Freaks, παρατηρείστε την εικόνα και θα καταλάβετε το γιατί...

Don't Super Size Me

Πριν από καιρό είδα σε DVD την ταινία-ντοκυμανταίρ Super Size Me. Το θέμα της είναι γνωστό. Παρακολουθούμε τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Morgan Spurlock να τρέφεται για ένα μήνα αποκλειστικά με γεύματα από τα MacDonald, καταγράφοντας τις συνέπειες του εγχειρήματος αυτού. Παράλληλα βλέπουμε και κάποιες συνεντεύξεις πολέμιων των fast food, αλλά και φανατικών υποστηρικτών τους, καθώς και διάφορες άλλες αναλύσεις κοινωνιολογικού περιεχομένου.

Μπορώ να πω ότι με διασκέδασε αρκετά το συγκεκριμένο φιλμ και μου πρόσφερε και κάποια τροφή για σκέψη. Η ‘τροφή’ όμως αυτή ήταν το ίδιο junk με την τροφή που προσφέρουν τα MacDonald! Επιφανειακές αναλύσεις, κοινότοπα επιχειρήματα και χοντροκομμένο χιούμορ αλά Michael Moore.

Το πιο ηλίθιο πάντως στην ταινία ήταν το όλο εγχείρημα του Morgan Spurlock, που αποτελεί και τον μόνο λόγο ύπαρξης της. Είναι τελείως αναμενόμενο να πάθεις ένα σωρό κακά αν για ένα μήνα τρως μόνο βλαβερή fast food σαβούρα.

Επίσης βρήκα ενοχλητικό το πόσο εγωκεντρικό ήταν αυτό το φιλμ. Και καλά Δαβίδ(καταναλωτής) εναντίον Γολιάθ(πολυεθνική). Από την αρχή μέχρι το τέλος βλέπουμε αυτόν τον τύπο. Τον παρακολουθούμε να κάνει κλύσμα, να ξερνάει, να του καταστρέφεται το συκώτι, να μην του σηκώνεται κ.τ.λ. Δηλαδή μια τελείως reality φάση. Είμαι σίγουρος ότι ο Morgan Spurlock θέλει να τον ανακυρήξουμε νεομάρτυρα του ακτιβισμού, βοηθεια μας.

Το όλο concept μου θυμίζει αυτό το εντελώς αμερικάνικο, που κάποιος μηνύει μια πολυεθνική για τον Α ή Χ απίθανο λόγο και φυσικά κερδίζει (πράγμα κατά τα άλλα παρήγορο, που μας δείχνει ότι ακόμα και ο πιο ηλίθιος πολίτης στην Αμερική έχει δικαιώματα που συχνά τα δικαστήρια του τα κατοχυρώνουν, σε αντίθεση με την χώρα μας). Ο φίλος μας αντί να κάνει μήνυση έκανε ντοκυμανταιρ. Μπραβο του!

Πλακούντας

Με το παρακάτω κείμενο θέλω να εκφράσω την αγάπη μου στον σκηνοθέτη David Cronenberg και ελπίζω να μου συγχωρέσετε την φτωχή λογοτεχνική του αξία.

Η Δανάη είναι έφηβη και τετράπαχη. Κάποια στιγμή αποφασίζει να επισκεφθεί τον νονό της, ο οποίος είναι διακεκριμένος διαιτολόγος και διευθύνει στην μεγάλη πόλη μια παγκοσμίου φήμης κλινική καταπολέμησης της ασχήμιας και του πάχους. Αυτός γνώριζε από παλιά το πρόβλημά της, καθώς και την οικονομική κατάσταση των γονιών της. Όλα τα προγράμματα τις κλινικής είναι πανάκριβα, έτσι της προτείνει να πάρει δωρεάν κάποια πειραματικά χάπια μίας βέλγικης εταιρίας που δεν κυκλοφορούν στην αγορά. Φυσικά η Δανάη μας το δέχεται.

Κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ μετά από ένα πλούσιο πρωινό-μεσημεριανό-βραδινό παίρνει από ένα χάπι. Τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Χάνει πάρα πολλά κιλά και αρχίζει να σχηματίζει ένα υπέροχο και ποθητό γυναικείο κορμί. Όλοι στο σχολείο την θαυμάζουν και τα αγόρια την πολιορκούν. Δεν ενδίδει σε κανένα παρά μόνο στον Θωμά που τον αγαπούσε από το δημοτικό.

Ο Θωμάς είναι ο πιο όμορφος και ο πιο μάγκας έφηβος της περιοχής, έχει και μηχανάκι. Αρχίζουν να βγαίνουν και κάποια στιγμή κάνουν έρωτα. Δεν είναι προσεκτικοί και έτσι η Δανάη μένει έγκυος, αλλά δεν το λέει σε κανέναν. Η εγκυμοσύνη της αλλάζει τον μεταβολισμό και ξαναπαίρνει τα κιλά που έχε χάσει. Ο Θωμάς την παρατάει για κάποια άλλη. Μόνη, χοντρή και απελπισμένη βρίσκει τα χάπια σε ένα ντουλάπι στο σπίτι της, που στο μεταξύ είχαν λήξει, και ξεκινάει δεύτερο γύρο δίαιτας.

Αδυνατίζει και ο οργανισμός της εξασθενεί. Κοντεύει να πεθάνει. Το σώμα της για να αυτοσυντηρηθεί αρχίζει να τρέφεται με το μωρό που κουβαλάει στην κοιλιά της μέσω του πλακούντα. Το καταβροχθίζει κυριολεκτικά ολόκληρο.

Όμορφη ξανά, βρίσκει τον Θωμά και μαζί του πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο για να το κάνουν. Γδύνονται, ξαπλώνουν και μπαίνει μέσα της. Η Δανάη δεν το ευχαριστιέται γιατί η κοιλιά της γουργουρίζει Νιώθει μια τεράστια πείνα, το σώμα της απαιτεί τροφή. Ο πλακούντας αρχίζει να κινείται αυτόνομα μέσα. Αρπάζει το πέος του Θωμά και αρχίζει να ρουφάει το αίμα από τις φλέβες του. Ουρλιαχτά. Αίμα κυλάει ανάμεσά τους, από μέσα της. Το αίμα του Θωμά. Ο πλακούντας τον καταβροχθίζει και της δίνει δύναμη. Το στομάχι της γεμίζει και τον αφήνει ελεύθερο, νεκρό. Κάνει ένα μπάνιο, ντύνεται και φεύγει.

Περπατάει σκεφτική στην πόλη. Περπατάει πολύ, χιλιόμετρα. Η κοιλιά της γουργουρίζει και πάλι.

Αταίριαστα ζευγάρια Νο1

Άντρας των ειδικών δυνάμεων της αντιτρομοκρατικής παντρεμένος με γυναίκα εγκέφαλο τρομοκρατικής οργάνωσης.

Η ομάδα του άντρα, μετά από πληροφορίες, εισβάλει στο σπίτι του σπάζοντας την πόρτα και πιάνει την γυναίκα του να φτιάχνει μια βόμβα με ωρολογιακό μηχανισμό. Αυτή σηκώνει το κεφάλι της, τους κοιτάζει και βάζει τις φωνές :

- Τι μου κουβάλησες τους φίλους σου από την δουλειά χωρίς να μου το πεις! Δεν υπάρχει τίποτα να προσφέρω! Έχω και δουλειά!

Τα παλικάρια της αντιτρομοκρατικής την κοιτάνε σαστισμένοι και μετά στρέφουν τα μασκοφορεμένα πρόσωπά τους προς την μεριά του άντρα της. Κοκκινίζει, κατεβάζει το κεφάλι του και λέει :

- Πάμε παιδιά, θα έρθουμε άλλη φορά.

- Άντε στο καλό! Μου σπάσατε και την πόρτα! Κακομοίρη μου κοίτα να ζητήσεις λεφτά από την δουλειά σου για να την φτιάξουμε. Δόξα τον θεό δεν ξύπνησε και το παιδί με τόση φασαρία.

Αποχωρούν ένας-ένας ζητώντας συγνώμη. Τελευταίος μένει ο καημένος ο σύζυγος :

- Έλα μην θυμώνεις, συγνώμη. Δεν θα επαναληφθεί.

- Τώρα πάει, έγινε το κακό. Πώς θα ηρεμήσω, μου λες; Έχω να τελειώσω και την βόμβα. Μέχρι το βράδυ πρέπει να είναι έτοιμη για να την πάω στην αμερικάνικη πρεσβεία.

- Έλα μην ανησυχείς, θα στείλω κανένα μικρό από την δουλειά να την πάει με την μηχανή. Εντάξει;

- Εντάξει. (ναζιάρικα)

Την αγκαλιάζει, την φιλάει στο μέτωπο και φεύγει.

Στην Λαϊκή

Πήγα τις προάλλες στην λαϊκή για κάτι ψώνια. Ακούγοντας τους πωλητές να γκαρίζουν πίσω από τους πάγκους τους μου φάνηκαν σαν χορτοφάγοι οικοπροφήτες, οι οποίοι αναγγέλουν έναν επερχόμενο τροφικό αρμαγεδών.

-Πάρτε ντομάτες! Πάρτε μαρούλια! Πάρτε λαχανικά!

Όσο περνούσε η ώρα η κραυγή τους γίνονταν όλο και πιο επιτακτική, σχεδόν απεγνωσμένη:

-Πάρτε όσο προλαβαίνεται, λίγα έχουν μείνει!

Rocky Ericksson

Με ρωτάει ένας χίπις φίλος μου τι μάρκα είναι το κινητό μου και του λέω :

- Sony Ericksson

και μου κάνει :

-Τι; Rocky Ericksson; Coooooool

Μαρία η Άσχημη

Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά (έτσι για πλάκα μωρέ) για κάτι καθημερινό, λίγο ευτελές και άκρως τηλεοπτικό.

Έχω την εντύπωση ότι το θέμα του καθημερινού σήριαλ ‘Μαρία η Άσχημη’, δεν είναι η ανάδειξη της εσωτερικής ομορφιάς που κρύβει ο καθένας μέσα του και η υπογράμμιση των φυσικών ή επίκτητων χαρισμάτων(σπουδές, πτυχία κ.τ.λ.).

Αυτό που πραγματικά πραγματεύεται το εν λόγω έργο, είναι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα των σημερινών ισχυρών νέων αντρών, των γιάπηδων, που κληρονόμησαν έτοιμες αυτοκρατορίες από τους πατεράδες τους.

Από τα πρώτα επεισόδια βλέπουμε τον Αλέξη Μαντά, νέο-ωραίο-πολλά υποσχόμενο, να αποζητά, να απαιτεί σχεδόν, την εμπιστοσύνη του ισχυρού πατέρα του και τα ηνία της πετυχημένης εταιρίας Eco Moda(τι πρωτότυπο όνομα για έναν οίκο μόδας!), πράγμα που το καταφέρνει.

Άλλα πρέπει να αποδείξει την αξία του! Δεν θέλει να απογοητεύσει τον πατέρα του. Ουσιαστικά τον μισεί και θέλει να τον ξεπεράσει, να τον αποκαθηλώσει και να πάρει την θέση του. Είναι υπερόπτης και θέτει πολύ υψηλούς στόχους. Η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη. Φοβάται και νιώθει πιεσμένος.

Εκεί είναι που εμφανίζεται η Μαρία. Μια μάλλον ατημέλητη και ρετρό κοπέλα, παρά άσχημη. Και είναι γεμάτη αρετές και πτυχία. Είναι καλοσυνάτη, πρόθυμη, ικανότατη και το κυριότερο τον λατρεύει σαν θεό της. Καταφέρνει πάντα να τον βγάλει από τα αδιέξοδα που εμφανίζονται και εκείνος ολισθαίνει συνεχώς σε καινούρια. Έτσι ο Αλέξης Μαντάς, το μεγάλο αφεντικό, αποκτά μια περίεργη σχέση αλληλεξάρτησης με την Μαρία.

Αυτή τον αγαπά και αυτός την χρειάζεται για να μην καταρρεύσει το μικρό του βασίλειο. Την θαυμάζει και την αποζητά δίπλα του γιατί τον στηρίζει και τον εμψυχώνει, όπως έκανε η μητέρα του όταν ήταν μικρός. Ο Μαντάς βλέπει στο πρόσωπο της Μαρίας, πίσω από τα φρύδια και τα σιδεράκια, την μητέρα του.

Αλλά η κοινωνική του θέση και το τρέχον lifestyle, δεν του επιτρέπουν να την δει και ερωτικά. Προτιμά την Μαρκέλλα, που είναι πλούσια και πανέμορφη. Υπάρχει μόνο ένας πλατωνικός έρωτας με την Μαρία.

Αυτό είναι το κυριότερο στοιχείο που καθιστά την Μαρία την Άσχημη πρόσωπο εξόχως τραγικό και τελικά αγαπητό στο ευρύ κοινό.

Έχει fun να δίνεις μια διαφορετική διάσταση σε κάτι που δεν έχει σοβαρό περιεχόμενο. Το καθημερινό αυτό σήριαλ είναι κάτι πολύ κοντά στο τίποτα. Μια τσιχλόφουσκα, όπως όλες οι σαπουνόπερες. Αξίζει να το δεις μόνο για την φατσούλα της πρωταγωνίστριας και τις χαριτωμενιές της.

Άλλα τα κλισέ, με τα οποία έχουν φορτώσει την σειρά, την κάνουν σχεδόν ανυπόφορη, η χαρά του ζάπινγκ. Άσε που έχει και κάποια ενοχλητικά ρατσιστικά αστεία, με στόχο τους αλβανούς, τους νέγρους, ακόμη και τους γερμανούς.

Το πιο εξοργιστικό είναι ότι συχνά φτάνει στο άλλο άκρο και παρουσιάζει τους όμορφους χαρακτήρες με τέτοιο τρόπο ώστε να τους αντιπαθήσουμε. Σε αυτήν την σειρά οι όμορφοι είναι υπερβολικά κακοί, ατομιστές, καιροσκόποι, ρουφιάνοι, εγωιστές, ανεύθυνοι, ανήμποροι να κάνουν κάτι μόνοι τους και γενικά άθλια υποκείμενα.

Οι μειονότητες, όπως τις αντιλαμβάνεται η TV, απαιτούν και αυτές την εκδίκησή τους!

ΕMOTICONS

Είναι ωραία τα emoticons , έχουν πλάκα και είναι πολύ χρηστικά . Μιλάς με κάποιον φίλο σου ή με κάποιον άγνωστο και μπορείς να του δείξεις ακριβώς το συναίσθημα που νιώθεις , με τέτοιον τρόπο που ποτέ δεν θα μπορούσες να το εκφράσεις με λόγια ή με το ίδιο σου το πρόσωπο .

Επίσης μπορείς πάρα πολύ εύκολα να υποκριθείς , στέλνωντας μια προκάτ φάτσα και να κρυφτείς πίσω από αυτήν , χωρίς να χρειαστεί να εκβιάσεις το εαυτό σου να φορέσει μια μάσκα , που δεν του ταιριάζει καθόλου .

Εντάξει λοιπόν , το έφτιαξες το blog σου . Ανέβασες και κάτι χαζομάρες που έγραψες παλιά , οι οποίες για κάποιο λόγο πιστεύεις ότι μπορούν να ενδιαφέρουν και κάποιον άλλον εκτός απο εσένα . Τί κατάλαβες ; Αλλά κάτι τέτοιες φιλοδοξίες/ματαιοδοξίες τις είχες από παλιά ! Θυμάσαι εκείνο το fanzine , που έλεγες να βγάλεις στα Χανιά με τον Σοφ ; Για να μην μιλήσω για τα σενάρια που θέλεις να κάνεις ταινία . Κάθε λίγο και λιγάκι σου καρφώνεται στο μυαλό και κάτι καινούριο .

Τώρα έγινε το κακό , κάτι πρέπει να γράψεις . Δεν είναι δυνατόν να αφήσεις την σελιδούλα σου να χάσκει αδιάφορα στην γωνιά της και να βλέπει τους άλλους bloggers να περνάνε και να μην ακουμπάνε .

Τι μπορεί να γράψει όμως , ένας αρχάριος για να τον προσέξουν ; Τι ίχνος πρέπει να αφήσει μέσα στον ιντερνετικό μεγακόσμο - πολυκατάστημα , για να τον εντοπίσουν ; (ουφ , μισό να στρίψω ένα τσιγαράκι )

Πωπω , δεν έχει περάσει ούτε μια ρημάδα βδομάδα ( μπουγάδα , στραπατσάδα , λεμονάδα και άλλα τέτοια ) και έχεις αποκτήσει καινούρια υπαρξιακά προβλήματα . Ε τι νομιζες αγορίνα μου , πρέπει να πληρώνεις και κάποιο τίμημα για το καθετί , ακόμη και αν δεν σου αποφέρει κανένα κέρδος.

Λοιπόν , πείτε καμια ιδέα ρε παιδιά , να αρxίσω να γράφω για δημοφιλή θέματα μπας και με βρουν μέσω του google ; Ή να αρχίσω να αλώνω τα πιο πολυσύχναστα forum , μπας και τσιμπήσω κανά πελάτη και να περάσει και απο δω μεριά ; ( γουλιά καφέ , πάντα φραπέ και πάντα σκέτο )

Εντάξει μωρέ , θα κάνω υπομονή . Πολύ βιάζομαι . Εξάλου έχω να τελειώσω και την διπλωματική μου . Μόλις συμβεί αυτό την ανεβάζω στο blog και αποποιούμαι κάθε (νόμιμου και μη) πνευματικού δικαιώματος . Δικιά σας να την κάνετε ότι θέλετε .

Πρέπει να τελειώνουμε σιγά σιγά με αυτό το κειμενάκι , αλλά δεν έχω βρει τίτλο . Ε τί τίτλο να βάλεις , με τόσες ασυναρτησίες που έγραψες πάλι ; Μια γρήγορη αναδρομή όλων των παραπάνω (ορολογία διπλωματικής εργασίας φοιτητή) ίσως να βοηθήσει .

Ωωωωωχ τώρα είναι αναγκαίος ο τίτλος μωρέ , τι βάσανο κι αυτό .

....μετά από ώρα :

Θα καταλάβατε οτι τελικά τίτλος δεν εβρέθη , η πρώτη ήττα !!!!

Σκόρπιες φράσεις , αναζητούν για κείμενο

• Αμέσως μόλις έστειλα το μήνυμα συνειδητοποίησα πως μυρίζει από μακριά τύψεις .



• Φαντάζομαι βιετναμέζους μπόμπιρες να χαϊδεύουν το μούσι του Χο Τσι Μινχ .



• Ήταν τέλη Αυγούστου , έκανε ζέστη κι εγώ παρατηρούσα μια αράχνη να καταβροχθίζει μια παχιά μύγα σε μια γωνιά .



• Η μισή αξία ενός περιοδικού βρίσκεται στην απόλαυση που προσφέρει στα δάχτυλά σου όταν το ξεφυλλίζεις .



• Είμαι σίγουρος ότι κάπου υπάρχει η κόλαση και ότι μόνο εκεί μπορούμε να είμαστε μαζί .



• Πέντε η ώρα τα ξημερώματα και το τελευταίο πρόσωπο που θα ήθελα να δω στον καθρέπτη είναι το δικό μου .



• Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που έχουν οι άντρες έναντι των γυναικών είναι ότι μπορούν να σβήσουν τη φωτιά κατουρώντας την .



• Ένα επιτραπέζιο παιχνίδι είναι σαν το σεξ . Αν το παίζεις συνέχεια μόνος σου κάποια στιγμή αρχίζεις να νιώθεις απέραντη μοναξιά .

Σεπτέμβρης 2005 Χανιά

3.53π.μ.

Έχεις το mood της άσκοπης περιπλάνησης .
Είσαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσεις με αδιαφορία οτιδήποτε και να βρεθεί μπροστά σου .
Τα αυτοκίνητα σε προσπερνούν νωχελικά ,
δεν κουβαλούν τίποτα έμψυχο μέσα τους .
Τα βήματα που σε ακολουθούν είναι η ηχώ των δικών σου βημάτων .
Είσαι μονάχος σου απόψε και η πόλη σε ευγνωμονεί
που για μια ακόμη βραδιά βγήκες αποκλειστικά για να την διασχίσεις .