Τηλεκοντρόλ

Κάθομαι στον αναπαυτικό καναπέ. Στα χέρια μου κρατώ μία high-tech βεντάλια, φτιαχμένη από τηλεκοντρόλ. Ένα για το air-condition, ένα για την τηλεόραση, ένα για το dvd-player, ένα για το βίντεο (ναι, έχω ακόμα), ένα για το hi-fi και ένα περίεργο που δεν το έχω χρησιμοποιείσει ποτέ, δεν αντιστοιχεί σε καμία συσκευή του σπιτιού μου (μα, πως βρέθηκε αυτό στα χέρια μου???).

Είναι μαύρο γυαλιστερό, περίπου δεκαπέντε εκατοστά και έχει εφτά κουμπιά τοποθετημένα στην σειρά κατα μήκος. Στην κεφαλή έχει άλλα δύο (μεγαλύτερα) κουμπιά που μοιάζουν με μάτια...

Νοιώθω να μου γλιστράει. Πέφτει στο πάτωμα. Κοιτάζω τo χέρι μου και είναι καλυμένο με μια σκούρα γλίτσα. Fuck!

Αρχίζουν να φυτρώνουν στα πλευρά του πόδια αράχνης και δύο κεραίες καραβίδας στο 'κεφάλι' του. It's alive και κόβει βόλτες ανάμεσα στα πόδια μου. Προσπαθώ να το τσαλαπατήσω αλλά είναι πολύ γρήγορο και χώνεται κάτω από τον αναπαυτικό καναπέ ΜΟΥ.

Εκεί κάτω έστησε την φωλιά του και γέννησε αυγά. Από μέσα βγήκαν μικρά τηλεκοντρολάκια, τα οποία ήρθαν στο δωμάτιό μου το βράδυ και γαντζώθηκαν, χώνοντας τα καλώδιά τους στο δέρμα μου, πάνω στην ραχοκοκκαλιά μου. Τρέφονται με μυελό των οστών τα άτιμα παράσιτα.

Έχουν περάσει μέρες και τα κουβαλώ μαζί μου όπου κι αν πάω (δεν μπορώ κι αλλιώς). Σιγά σιγά τα κόκκαλα μου αρχίζουν να πονάνε, να ατροφούν, σε λίγο δεν θα μπορώ να κουνηθώ καθόλου.

Το καλό είναι ότι μου έχουν προσδώσει μερικές νέες (υπερφυσικές?) ικανότητες. Βγάζω από τα μάτια μου υπέρυθρες ακτίνες και τα αυτιά μου εκπέμπουν ηλεκρομαγνητικά κύμματα. Μπορώ να ελέγχω κάθε είδους συσκευή μόνο με την σκέψη μου, οποιαδήποτε συσκευή, ακόμα και αν είναι πολύ μακρυά.

Είμα πλέον συρικνωμένος και καθηλωμένος στον αναπαυτικό καναπέ μου, έχω ηλεκτρονικούς σκλάβους να με περιποιούνται και θα ξαπλώνω μέχρι να γίνω μια άμορφη μάζα σάρκας.