Μόλις αποτελείωσες το γεύμα σου. Σπρώξε από μπροστά σου το άδειο πιάτο και απόλαυσε την τελευταία γουλιά από την μπύρα σου. Προσπάθησε να είσαι ευγενικός και πνίξε το ρέψιμο που ανεβαίνει στο λαρύγγι σου. Προσπέρασε την υπνηλία που νιώθεις και πήγαινε στην τουαλέτα. Άναψε το φως και κλείσε την πόρτα. Παρατήρησε τον καμπινέ. Ξέρω, είναι ακόμη πολύ νωρίς για να καθίσεις και να απολαύσεις τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε. Σκέψου πως είναι μία πύλη και αναλογίσου που οδηγεί.
Φαντάσου πως είσαι ένας μικροσκοπικός δύτης, πλήρως εξοπλισμένος, και κάνε βουτιά. Μπροστά σου απλώνεται ένα εκτεταμένο και δαιδαλώδες δίκτυο από σωλήνες, που ενώνει το δικό σου σπίτι με τα σπίτια των υπόλοιπων ενοίκων της πολυκατοικίας σου. Τα υδραυλικά της οικοδομής ενώνονται με το μεγάλο υπόγειο δίκτυο που διαπερνά ολόκληρη την πόλη.
Έτσι, αν έχεις αρκετό οξυγόνο στις μπουκάλες σου και δεν νιώθεις φόβο και αποτροπιασμό απέναντι στον άγνωστο και σκοτεινό νέο κόσμο που εκτείνεται μπροστά σου, μπορείς να επισκεπτείς το σπίτι οποιουδήποτε μένει σε αυτήν την πόλη (ξέρω σου μπαίνουν πονηρές ιδέες).
Θεωρητικά το ταξίδι αυτό ακούγεται συναρπαστικό. Στο κόσμο που ζούμε όμως, σε αυτές τις ατελείωτες οδούς σέρνονται μοιρολατρικά τα οργανικά απόβλητα της 'καθαρής' κοινωνίας μας, τα κακά μας (τα καλά μας τα φυλάμε στις ντουλάπες μας και δεν τα φοράμε ποτέ), για να καταλήξουν εκεί που πρέπει να καταλήξουν, μακρυά από τις μύτες και τα μάτια μας (και ελπίζω και από τα στομάχια μας).
Μην τα φοβηθείς, πιάσε μια κουράδα από το χέρι και κάντε αυτό το ταξίδι παρέα. Άκουσε την ιστορία της και χαθείτε μακρυά, στην θάλασσα.
