Βρήκα τα έγγραφα

με τους ιδιοκτησιακούς τίτλους του παραδείσου

πεταμένα στα σκουπίδια.

Ποντικάκια είχαν ροκανίσει τις άκρες

και η υπογραφή του Θεού

είχε ξεθωριάσει από το νερό της βροχής.

Χωρίς Πάσο

Χθες, για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια (19 αν προσθέσω και δημοτικο-γυμνάσιο-λύκειο), έκοψα ολόκληρο εισητίριο. Δεν είμαι πια φοιτητής (επί του παρόντος τουλάχιστον).

Πλέον θα το σκέφτομαι δυο φορές πριν να ξεκινήσω κάποιο ταξίδι (τρένα - πλοία).

Θα το κρατήσω πάντως για ενθύμιο, το τελευταίο μου πάσο(η φωτό είναι παραπλανητική, χρησιμοποιούσα την ίδια από το πρώτο έτος). Άλλωστε έχω ένα μικρό πρόβλημα με το να πετάω 'άσχρηστα' πράγματα (το γραφείο μου είναι γεμάτο). Θα μπορούσα να το βάλω δίπλα στο πρώτο φοιττητικό μου πάσο, αλλά 'σκίστηκε' (όχι από μόνο του και όχι από εμένα...).

Πρέπει να το συνηθίσω από δω και πέρα. Βασικά περισσότερο με πειράζει που δεν είμαι πλέον ακαδημαικός πολίτης παρά το ότι θα πληρώνω περισσότερα για τις μεταφορές μου. Εξάλλου από τον φλεβάρη θα έχω άλλο πάσο, στρατιωτικό....

Τηλεκοντρόλ

Κάθομαι στον αναπαυτικό καναπέ. Στα χέρια μου κρατώ μία high-tech βεντάλια, φτιαχμένη από τηλεκοντρόλ. Ένα για το air-condition, ένα για την τηλεόραση, ένα για το dvd-player, ένα για το βίντεο (ναι, έχω ακόμα), ένα για το hi-fi και ένα περίεργο που δεν το έχω χρησιμοποιείσει ποτέ, δεν αντιστοιχεί σε καμία συσκευή του σπιτιού μου (μα, πως βρέθηκε αυτό στα χέρια μου???).

Είναι μαύρο γυαλιστερό, περίπου δεκαπέντε εκατοστά και έχει εφτά κουμπιά τοποθετημένα στην σειρά κατα μήκος. Στην κεφαλή έχει άλλα δύο (μεγαλύτερα) κουμπιά που μοιάζουν με μάτια...

Νοιώθω να μου γλιστράει. Πέφτει στο πάτωμα. Κοιτάζω τo χέρι μου και είναι καλυμένο με μια σκούρα γλίτσα. Fuck!

Αρχίζουν να φυτρώνουν στα πλευρά του πόδια αράχνης και δύο κεραίες καραβίδας στο 'κεφάλι' του. It's alive και κόβει βόλτες ανάμεσα στα πόδια μου. Προσπαθώ να το τσαλαπατήσω αλλά είναι πολύ γρήγορο και χώνεται κάτω από τον αναπαυτικό καναπέ ΜΟΥ.

Εκεί κάτω έστησε την φωλιά του και γέννησε αυγά. Από μέσα βγήκαν μικρά τηλεκοντρολάκια, τα οποία ήρθαν στο δωμάτιό μου το βράδυ και γαντζώθηκαν, χώνοντας τα καλώδιά τους στο δέρμα μου, πάνω στην ραχοκοκκαλιά μου. Τρέφονται με μυελό των οστών τα άτιμα παράσιτα.

Έχουν περάσει μέρες και τα κουβαλώ μαζί μου όπου κι αν πάω (δεν μπορώ κι αλλιώς). Σιγά σιγά τα κόκκαλα μου αρχίζουν να πονάνε, να ατροφούν, σε λίγο δεν θα μπορώ να κουνηθώ καθόλου.

Το καλό είναι ότι μου έχουν προσδώσει μερικές νέες (υπερφυσικές?) ικανότητες. Βγάζω από τα μάτια μου υπέρυθρες ακτίνες και τα αυτιά μου εκπέμπουν ηλεκρομαγνητικά κύμματα. Μπορώ να ελέγχω κάθε είδους συσκευή μόνο με την σκέψη μου, οποιαδήποτε συσκευή, ακόμα και αν είναι πολύ μακρυά.

Είμα πλέον συρικνωμένος και καθηλωμένος στον αναπαυτικό καναπέ μου, έχω ηλεκτρονικούς σκλάβους να με περιποιούνται και θα ξαπλώνω μέχρι να γίνω μια άμορφη μάζα σάρκας.

Μπουτάκια - Σκαρίμπας

Τρένο. Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Δίπλα μου κάθεται μια ευχάριστη κοπελιά. Λίγο ασχημούλα, με γυαλάκια(φετίχ), ωραίο σωματάκι και καλόγουστο casual ντύσιμο ταξιδίου.

-Δεν σε χαλάει...

Περίμενε...Ανοίγει την σάκα της και βγάζει Σκαρίμπα! Η μαθητευόμενη των τακουνιών σε σάπια έκδοση του Κάκτου. Ναι! Αυτό είναι, σάπιο κουλτουρέ γκομενάκι.

Αργότερα, κάπου στην Λειβαδια, ανεβαίνει μια όμορφη λεπτούλα κουκλίτσα, 19 ετών το πολύ. Κάθεται απέναντί μου αντικρυστά. Με πιάνει να την κοιτάω και πνίγει ένα χαμόγελο.

- Μμμμ..

Σηκώνεται και πηγαίνει τουαλέτα. Όταν επιστρέφει φοράει ένα κοντό τζην σορτσάκι (πριν φορούσε μακρύ)!?!?! Επιπλέον λεπτομέρεια: μαύρα ιμιτασιόν σταράκια! Με κοιτάζει και εγώ σκέφτομαι:

Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια(σταυροπόδι) - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας(υπογραμίζει φράσεις και δαγκώνει το μολύβι), Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας, Μπουτάκια - Σκαρίμπας

- Ο πρωταγωνιστής μας βρίσκεται σε σύγχηση, ώσπου:

Η κοπελίτσα με τα μπουτάκια βγάζει ένα μεγάλο ψάρι από την τσάντα της (ψυχραιμία, πρόκειται για φθηνό λογοπαίγνιο, το Big Fish του Θέματος εννοώ). Ξενερώνω. Γυρνάω στην κοπέλα με τον Σκαρίμπα. Βλέπω στο κινητό της έχει σαν φόντο την φωτό μιας γκόμενας....

Άσ'το Johnny, σκέφτομαι, σε 3 ώρες θα είσαι Θεσσαλονίκη. Βάζω τα ακουστικά του mp3player, δυναμώνω την έντσαση και ελπίζω να με πάρει ο ύπνος...

Sometimes I feel Like a motherless child

Sometimes I feel Like a motherless child

And sometimes I feel Like a motherless child

A long...long way...from home

(Άσχετο το Motherless Child, απλά αυτό έτυχε να ακούω εκείνη την στιγμή, άσε που προσθέτει κι έναν τόνο μελαγχολίας στο φινάλε του post)