Μεγάλες Κουβέντες

‘Δεν είμαι χαζή, είμαι ερωτευμένη’ – Μις Γιανγκ 2007

‘Το έργο του Χατζιδάκι είναι τέλειο, δεν επιδέχεται βελτιώσεις και μεταμορφώσεις...αυτό που έκανα εγώ ήταν μια πάλη μαζί του, ένα άγριο σεξ’ – Κωνσταντίνος Β.

‘Το σεξ είναι ιεροσυλία και ιεροτελεστία μαζί’ – Έλενα Βέντη

‘Αν ο Ναπολέοντας περνούσε όλη του την ζωή σε ένα κρεβάτι, μπορεί να μην γνώριζε το Βατερλώ του, αλλά σίγουρα θα γνώριζε πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους’ – Γκράουτσο Μαρξ

‘Η ομορφιά είναι ένα όπλο που συχνά εκπυρσοκροτεί’ – Γιώργος Καραμίχος

‘Οι λεκάνες στις μοντέρνες τουαλέτες υψώνονται πάνω στο δάπεδο σαν το άσπρο λουλούδι του νούφαρου’ – Μίλαν Κούντερα

'Ακόμη και ο διάβολος θα έκανε τον σταυρό του αν τον συναντούσε' - Speaker του Star (για τον Στήβεν Σηγκάλ)

'Το γλυκό είναι σαν φάρμακο' - Σωφρόνης

Οι dragonflies στην Burma

Διάβασα κάπου την παρακάτω ιστορία και σας την μεταφέρω :

Υπάρχει ένας μύθος στην Burma που λέει ότι σμήνη από αρσενικές dragonflies μαζεύονται κάποια νύχτα του καλοκαιριού, σχηματίζουν χορωδίες και παράγουν νότες υψηλών τόνων για να προσελκύσουν το ταίρι τους. Όσα αρσενικά δεν καταφέρνουν να ζευγαρώσουν, λένε, ουρλιάζουν τόσο δυνατά που το στήθος τους εκρήγνυται και πέφτουν νεκρά στην γη.

Mail-Αλυσλιδες (Fuck Off)

Μισώ τα mail αλυσίδες. ‘Στείλε αυτό το mail σε 5-15 άτομα και κάτι καλό θα σου συμβεί’. Τι μας λες;;;;

Τα άτομα που τα ξεκινάνε είμαι σίγουρος ότι χρίζουν ψυχιατρικής περίθαλψης. Συν ότι έχουν μεγάλο θράσος. Αποζητούν την (αυτο)ικανοποίηση με το να γνωρίζουν ότι έχουν ξεκινήσει κάτι που έχει φτάσει σε πολυάριθμους υπολογιστές και έχει διαβαστεί από ένα μεγάλο πλήθος. Επειδή δεν τους φτάνει αυτό έχουν την απαίτηση να κάνεις κι ένα μίνι τελετουργικό πριν να το στείλεις σε όσους (το ίδιο ανύποπτους με σένα) γνωστούς έχεις, για να μην σε βρει κανένα κακό ή για να κερδίσεις κάτι. Το χειρότερο βεβαίως είναι ότι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία, πλέκοντας έναν ξεπερασμένο και τετριμμένο στόρυ, έτσι ώστε να θυμίζει αστικό μύθο (της κακιάς ώρας).

Από την άλλη είναι τα άτομα που τα πιστεύουν όλα αυτά, οι λεγόμενοι προληπτικοί. Αυτοί είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση. Πως γίνεται να πείθονται και να τα αναπαράγουν; Και τι φταίμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι;

Δεν θα έγραφα αυτό το post αν δεν έφτανε κι σε μένα ένα τέτοιο mail αλυσίδα και πραγματικά δεν θα ασχολιόμουν αν δεν προέρχονταν από ένα άτομο με το οποίο είχα να επικοινωνήσω πολύ καιρό (ναι, παλιά μου γκόμενα). Ήταν ένα ευχάριστα αδιάφορο κειμενάκι (σε μορφή power point) που περιείχε κάποιες ινδικές (και καλά) μπουρδοφιλοσοφίες και εκεί που αναρωτιόμουν που το πάει και τι θέλει να μου πει φτάνω στην τελευταία σελίδα και καταλαβαίνω : ‘ Αν στειλεις αυτό το κείμενο σε 15 άτομα, θα συμβεί κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή σου’. Βρε ουστ!

Υ.Γ. : Δεν θέλω να κακιώσω το άτομο που μου το έστειλε, ούτε να προδικάσω τις προθέσεις του, αλλά μου κακοφάνηκε αρκετά είναι η αλήθεια. Μάλλον περισσότερο με πείραξε που ήταν ένα ετοιματζίδικο κείμενο (επίσης τα μισώ), παρά ένα mail αλυσίδα. Τέλως πάντων…

THE INVASION OF THE MANJAVINOIDS

Πουλάω το παρακάτω σενάριο για ταινία. Έχει προδιαγραφές ψυχροπολεμικού B-Movie. Είναι γελοίο το στόρυ, αλλά πρόκειται για αλληγορία...

THE MAIN IDEA

Εξωγήινα καπέλα (είναι φτηνό το εφέ), που ουσιαστικά πρόκειται για εξωγήινα όντα ( τα Manjavinoids , τα πιο τρομερά πλάσματα στο σύμπαν, τρώνε τα πάντα ) , ταλαιπωρούν μια πολυτεχνειακή κοινότητα . Γίνονται φόνοι , διαμελισμοί και πολλά άλλα αηδιαστικά ! Μερικοί φοιτητές και κάποιοι καθηγητές προσπαθούν να τα αντικρούσουν .

--------------

Ένας αλητάκος μπεκρής φοιτητής τρεκλίζει σε έναν έρημο δρόμο . Περπατάει αργά και μεθυσμένα κρατώντας ένα μπουκάλι και ένα χοντρό πράσινο βιβλίο (εκδόσεις Τζιόλα). Kάθεται σε μια γωνιά και σκίζει τις σελίδες του βιβλίου για να ανάψει φωτιά . Ξαφνικά ένα καπέλο προσγειώνεται μπροστά του . Το σηκώνει , το κοιτάει και το φοράει . Αρχίζει να νιώθει σπασμούς σε όλο του το σώμα! Ζουμ στα μάτια αλά Λεόνε . . . ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ !

ΠΕΦΤΕΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΑΡΑΤΑΤΑΑΑΜ

MAIN CHARACTERS :

- Ο Ήρωας μας : Δυναμικός , παλικάρι και όμορφος

- Η Γκόμενα του : Φοβερό μουνί που τσιρίζει συνέχεια

- Μπόλικοι φοιτητές για ξεπάστρεμα

- Ο αστυνόμος Γκέκαμ : σοφός και άσσος στο σημάδι , αλλά μόνο με κλειστά τα μάτια

- Ο Δόκτωρ Χερ Προβατάκος : Γερμανοτραφής Επιστήμων

- Ο Δήμαρχος Καβατζάς : Ακριβοδίκαιος αλλά Ζόρικος

Υποσημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις αποτελεί σύμπτωση(χεχε).

Καλώς Ήρθε Το Δολάριο

Μια καταπληκτική κεντρική ιδέα που χτίστηκε ιδιοφυώς πάνω στη τρανταχτή αντίθεση δύο κόσμων, που όμως δεν μοιάζει παρατραβηγμένη σε καμία περίπτωση. Ένας καθηγητάκος (ανεπανάληπτος ο Γ. Κωνσταντίνου) προσλαμβάνεται από μία ‘κυρία’ της νύχτας, για να διδάξει εγγλέζικα στις κοπέλες που απασχολεί στο νάϊτ κλαμπ ‘Blue Black’. Το στόρυ μοιάζει να ξεπήδησε από light-ερωτικό διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν, με ολίγη από Blau Engel.

Το φιλμ αποτελεί μια καταπληκτική τοιχογραφία της πονηρής αθηναϊκής νυχτερινής ζωής της περιόδου (αυτού που αποκαλούσαν ‘τρούμπα’), και ο καθηγητάκος είναι ο ιδανικός ξεναγός.

Βεβαίως η νάϊτ λάιφ της εποχής είναι απλά το σκηνικό. Αλλά τι σκηνικό και τι χαρακτήρες! Από πού να αρχίσεις. Το πολύχρωμο μπαρ με τα πολύχρωμα κορίτσια. Τα GoGo Girls που χορεύουν την μεγάλη επιτυχία ‘καρσιλαμάς’. Η αργκώ του δρόμου. Ο Σ. Μουστάκας σε ρόλο Μάνατζερ με fake γαλλική προφορά, μπερέ και φουλάρι στο λαιμό. Η θεά Ε. Καλουτά. Τα αμέτρητα κοντινά πλάνα σε πανέμορφα γυναικεία πόδια. Και φυσικά το αξιαγάπητο λαβ στόρυ μεταξύ του καθηγητή και της πόρνης.

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στην ταινία, είναι ότι τελικά το νυχτερινό κέντρο ‘Blue Black’ αποτελεί ένα καταφύγιο, ένα λιμανάκι όπου ο καθένας (οι πελάτες, τα κορίτσια και το λοιπό...προσωπικό) μόλις μπαίνει ακουμπά στο πάγκο του μπαρ τα προβλήματά του και τα παραλαμβάνει ξανά στην έξοδο, προσπαθώντας στο ενδιάμεσο να κερδίσει κάτι για να αλλάξει την ζωή του. Έτσι στα πρόσωπα της ταινίας καθρεπτίζονται οι αγωνίες και οι ελπίδες μιας ολόκληρης εποχής και η λέξη κλειδί είναι το ‘δολάριο’ στο τίτλο της ταινίας. Καλώς όρισε στην χώρα μας λοιπόν.

Τεστοστερόνη

Πριν από αρκετό καιρό έγραψα την παρακάτω κριτική-ανάλυση για την ταινία ‘Τεστοστερόνη’ του Γιώργου Πανουσόπουλου (σενάριο Αύγουστος Κορτώ). Νομίζω ότι είναι μια ταινία που έχει αδικηθεί από τους έλληνες κριτικούς κινηματογράφου, αλλά όχι άδικα. Οι δημιουργοί της (οι παραγωγοί ίσως;) επέμειναν πολύ στο σεξοκωμικό στοιχείο, για να πουλήσουν εισιτήρια, με αποτέλεσμα να αποδυναμώσουν το περιεχόμενό της.

Στο πρώτο επίπεδο, η υπόθεση της ταινίας είναι απλή. Παρακολουθούμε την πραγματοποίηση της απόλυτης ανδρικής φαντασίωσης: ένας άντρας μόνος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες , που όλες επιθυμούν το ίδιο πράγμα, τον φαλλό του!!!

Αν θέλεις μπορείς να μείνεις στην επιφάνεια της ταινίας και να γελάσεις με τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν. Μπορείς επίσης να καβλώσεις με την ηδονοβλεπτική σκηνοθεσία του Πανουσόπουλου (παλιά μου τέχνη κόσκινο).

Αν όμως θέλεις να εμβαθύνεις στην υπόθεση, πρέπει να διυλίσεις τις εικόνες και να αποκωδικοποιήσεις τους συμβολισμούς. Όπως είπαμε, βλέπουμε την πραγματοποίηση της απόλυτης αντρικής φαντασίωσης, που όμως στην διάρκεια της ταινίας μετατρέπεται σε εφιάλτη με τραγική κατάληξη. Γιατί όμως;

Γιατί μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται. Ουσιαστικά παρακολουθούμε την παραπλάνηση του αρσενικού, για να πραγματοποιηθεί η απόλυτη συλλογική γυναικεία φαντασίωση να βρουν το υπεραρσενικό, να το χρησιμοποιήσουν όπως επιθυμούν και στο τέλος να το ευνουχίσουν.

Το υπεραρσενικό πρωσοποποιείται ιδιοφυώς ως ο ναύτης που παίρνει την πρώτη του άδεια, μετά από μέρες και εκεί που ήταν αποκλεισμένος σε ένα ‘νησί’ γεμάτο άντρες (το καράβι) βρίσκεται αποκλεισμένος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες και τα επίπεδα της τεστοστερόνης φτάνουν σε εκρηκτικό σημείο.

Η καθεμία από της γυναίκες βλέπει στο πρόσωπο του ναύτη το δικό της υπεραρσενικό και το χρησιμοποιεί αναλόγως.

Μετά από πολύ ‘χρησιμοποίηση’ φτάνουμε στην σκηνή ανθολογίας του τέλους. Η βύθιση του υπεραρσενικού στο αβαθές και σκοτεινό μνήμα έχει δύο σημασίες. Η πρώτη και δυσοίωνη είναι ότι επέρχεται ο πραγματικός θάνατος και άρα έχουμε πλήρη και ανεπίστρεπτο σωματικό ευνουχισμό. Η δεύτερη και πιο τρυφερή είναι ότι έχουμε την επιστροφή στην μήτρα της γυναίκας γης (το μνήμα συμβολίζει ξεκάθαρα το αιδοίο) και την επιστροφή του υπεραρσενικού στην εμβρυακή φάση, δηλαδή στον πλήρη μηδενισμό της σεξουαλικότητας και της σεξουαλικής επιθυμίας (πνευματικός ευνουχισμός).

Σεπτέμβρης 2005 Χανιά ΙΙ

Ξημερώνει.

Τα φώτα στις κολώνες μόλις έσβησαν.

Είναι ο τρόπος που έχει η πόλη να σου λέει καλημέρα.

Δεν είναι περίεργο;

Περπατάς αμέριμνος στον δρόμο. Κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια, μα κανείς δεν ανταποκρίνεται. Συνεχίζεις απαρατήρητος και μόνος την βόλτα σου. Φτάνεις σε ένα παγκάκι και κάθεσαι. Ε κι εκεί που χαλαρώνεις και ετοιμάζεσαι να ρεμβάσεις μέσα στην ανωνυμία, έρχεται ένα αδέσποτο παιδί από το πουθενά και σε πιάνει στα πράσα.

Αννίτα Πάνια VS Andy Warhol

Θα κάνω μια ιερόσυλη παρατήρηση: όλο το σκηνικό με την εκπομπή της Αννίτας Πάνια και την εμμονή της με όλα αυτά τα παράδοξα άτομα με τα αμφίβολα ταλέντα μου θυμίζει την περίπτωση του Andy Warhol. Την δεκαετία του 60 ο Warhol δημιούργησε μια ολόκληρη σκηνή στην Νέα Υόρκη με το Factory και το περιοδικό Interview, όπου εντόπιζε διάφορα αξιοπερίεργα και πραγματικά ταλαντούχα άτομα και τους πρόσφερε τα 15 λεπτά της δημοσιότητας που τους άξιζαν.

Βεβαίως αυτό που κάνει η Πάνια απέχει πάρα μα πάρα πολλά χιλιόμετρα (ποιοτικά και ποστικά), αλλά υπάρχει μια μικρή αντιστοιχία, κατά την άποψη μου πάντα. Οι εποχές και η χώρα μας δεν επιτρέπουν τα πράγματα να ξεφύγουν από τα προκαθορισμένα όρια που έχουν θεσπιστεί. Άλλωστε τι παραπάνω να μας προσφέρει η Πάνια, που είναι γνωστή η εμμονή της με το trash.

O Warhol με τον Paul Morrissey δημιούργησαν αριστουργήματα χρησιμοποιώντας όρους και εικόνες εντελώς trash. Δεν ξέρω αν η Αννίτα έχει κάτι παρόμοιο στο μυαλό της ή αν απλά ξεφτιλίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους για την διασκέδαση την δική της και των φίλων της (και για την κονόμα φυσικά).

Προτείνω λοιπόν να δημιουργήσει την δική της καλλιτεχνική σκηνή και να αυτοανακηρυχθεί guru της Νεοελληνικής Pop Art. Να βρει εκτός από τραγουδιστές και ζωγράφους για να κάνουν τα πορτρέτα των ταλέντων της και να βάλει τον Όμηρο Ευστρατιάδη να γυρίζει underground ταινίες με πρωταγωνιστές όλους αυτούς τους τύπους (π.χ. μια 8αωρη ταινία με τον Κάτμαν να κοιμάται).

Υ.Γ. Περισσότερο από τον Andy Warhol, η Αννίτα μου θυμίζει τον Tod Browning και την ταινία του Freaks, παρατηρείστε την εικόνα και θα καταλάβετε το γιατί...